Η επιβολή του φόρου πλούτου για την κάλυψη των ελλειμάτων των ταμείων
Γεώργιος Δημητρίου- Οικονομολόγος
Ένας νέος φόρος, ο φόρος «πλούτου», που όπως όλα δείχνουν εφόσον τελικά αν γίνει δεχτή η εισήγηση της «επιτροπής σοφών» θα επιβληθεί στους Έλληνες φορολογούμενους και θα έχει σκοπό τη δημιουργία ενός αποθεματικού που θα στηρίξει το ασφαλιστικό σύστημα, κυρίως κατά τη μεταβατική περίοδο από το 2016 ως και το 2050.
Αν και ο προσδιορισμός των «συστατικών» του πλούτου δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί, υποθέτουμε ότι αυτός θα αναφέρεται στη συνολική κινητή και ακίνητη περιουσία που θα συμπεριληφθεί στο επερχόμενο περιουσιολόγιο.
Το θέμα όμως πια στη χώρα μας είναι ο προσδιορισμός της έννοιας του πλούτου. Σε μια χώρα με 1,5 εκατομμύρια ανέργους και 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχους, τελικά ποιος είναι πλούσιος; Ο «τυχερός» εργαζόμενος των εξακοσίων ευρώ μηνιαίως; Αυτός που έχει συνολικά εισοδήματα πάνω από 20.000 ευρώ ετησίως όπως αναφέρθηκε από δημοσιογραφικούς και όχι μόνο κύκλους την προηγούμενη εβδομάδα; Ο κάτοχος ακίνητης περιουσίας που δεν μπορεί ούτε να την νοικιάσει ούτε φυσικά να την πουλήσει, αλλά αντίθετα είναι υποχρεωμένος να καταβάλει και ΕΝΦΙΑ σε στείρα ακίνητα; Ο μικροκαταθέτης που έχει εγκλωβιστεί λόγω κεφαλαιακών περιορισμών σε προθεσμιακό καταθετικό λογαριασμό και δεν μπορεί να αγγίξει τις όποιες καταθέσεις του;
Ζούμε πιθανώς την μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στη χώρα μας. Μόνο που δεν πρόκειται για αναδιανομή πλούτου, αλλά επιμερισμό φτώχειας. Έχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο συρρίκνωσης του διαθέσιμου εισοδήματος, δραματικής μείωσης των καταθέσεων, ανυπαρξίας επενδύσεων λόγω μη υφιστάμενου τραπεζικού δανεισμού, μείωσης της κατανάλωσης, μείωσης της παραγωγής και τελικά αύξησης της ανεργίας.
Χθες η Ιρλανδία ανακοίνωσε ότι μειώνει περαιτέρω τον φορολογικό συντελεστή επί επιχειρηματικών κερδών για επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας οι οποίες παράγουν προϊόν ή υπηρεσίες στη χώρα με το εκεί επιστημονικό δυναμικό και δεν διατηρούν απλώς την καταστατική τους έδρα, από 12,5% σε 6,25%. Και αυτό παρά τις αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όσο δεν καταφέρνουμε να παράγουμε, όσο δεν βρίσκουμε διαθέσιμα κεφάλαια να επενδυθούν στη χώρα μας, όσο δεν υφίστανται άμεσες επενδύσεις αλλοδαπών κεφαλαίων, μπορούμε να αυξάνουμε όσο θέλουμε τους φορολογικούς συντελεστές και να φορολογούμε τον ανύπαρκτο πλούτο μας. Μόνο που και ο μεγαλύτερος φορολογικός συντελεστής αποδίδει μηδενικό φόρο, όταν δεν υφίσταται φορολογητέο εισόδημα.
Πηγή: E-FOROLOGIA
